سه روز است که در ایران نشسته ام و در افغانستان به دست طالبان سقوط میکنم، شکجه میشوم و مدام میمیرم. سه روز است خانه به خانه تصرف میشوم. سه روز است که در میان مرزهای خودم آواره شدم.

همیشه خاورمیانه جهانی ست جدای جهان اول و دوم و سوم. خاورمیانه انگار کره ای باشد جدای زمین محترمشان. جهانی که در آن مردمانی بی اهمیت‌تر و درس ناپذیرتر زندگی میکنند. جهانی که زباله‌دان جنگهای آدمهاست. جایی که خشونت‌هایشان را در آن تف میکنند، زیر سیگاری مذاکراتشان!

کاش میشد این نفت و خدایشان را از شکمش بیرون بکشیم و کف دستشان بگذاریم تا سایه‌شان کم شود.

نوشته شده توسط فاطمه ایزدی در بیست و پنجم مرداد ۱۴۰۰ |